Ανακαλώ όλες τις φεισμπουκικές και ιντερνετικές δημοσιεύσεις οργισμένων “be” και “wanna be” εφήβων που χτίζουν το άλλοθι τους είτε ανα-ποστάροντας συνθήματακια για τον ρατσισμό και την διαφορετικότητα είτε καταδεικνύοντας τους πραγματικούς δολοφόνους του Β. αναπαράγωντας οι ίδιοι τον εκφοβισμό, τον οποίον ξορκίζουν.
Ο Β. δεν έπεσε θύμα της διαφορετικότητας του, αν υπήρχε τέτοια. Ήταν πρωτίστως θύμα του θυμού των θυτών του. Θυμός που έχει πέρα από οικογενειακές, και κοινωνικές ρίζες και πηγές ανατροφοδότησης. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει από που πήγαζε ο θυμός των συγκεκριμένων 4-5 20χρονων, μπορεί όμως σε 1-2 λεπτά να βρει πολλαπλές συσχετίσεις του θυμού ενός ανθρώπου με την οικογενειακή πίεση που μπορεί να χει υποστεί, την κοινωνική αδικία που βιώνει ή την ενηλικίωση του ως θύμα που κάπου οφείλει να ξεσπάσει. Είναι ο θυμός του πιτσιρικά που μπορεί να τρώει ξύλο, της οικογένειας που της κόψανε το ρεύμα ή απλά του τύπου που τα χει πάρει με τον γείτονα που έχει πιο μουράτη γκόμενα.
Είναι όμως και η ίδια νοοτροπία του θύματος που κουβαλάει και ο Έλληνας με «τα 400 χρόνια σκλαβιάς», «την Ευρώπη που δεν τον αφηνει να ορθοποδήσει», «τους πολιτικούς που του φάγαν τα φράγκα». Ο έλληνας έχει μεγαλώσει ως θύμα και σέρνει μαζί του το κόμπλεξ οτι θα πέσει ξανά θύμα. Και ο θυμός του γίνεται νταηλίκι που ξεσπά σε όλους και όλα, «στέλνει τον Βαρουφάκη που είναι μαγκας να γαμήσει την ευρώπη», «δουλεύει όσο γουστάρει γιατί δεν τον πληρώνουν καλά», «κορνάρει», «φτύνει», «βρίζει» και στο διάλλειμα «σπάει και πλάκα με τον πιτσιρικά στις εστίες». Στο μεταξύ έχει σκοτώσει και 5 κυνηγούς που μπήκαν στο χωράφι του χωρίς να πάρουν άδεια (Καλύβια Αγρινίου 2006). Ο θυμός του "αδικημένου" θύματος.
Ο Β. δεν έπεσε θύμα μόνο του θυμού των θυτών του. Έπεσε και θύμα του φόβου του. Γιατί ο Έλληνας πέρα από χρυσαυγίτης είναι και χριστιανός, πέρα από αριστερός είναι και δεξιός και γιατί ο φόβος φυλάει τα έρμα. Ξανά δεν ξέρει κανείς γιατί ο φόβος ενός 20χρονου ήταν πιο δυνατός από το ένστικτο της επιβίωσης αλλά μπορεί να βρει ίδιες συσχετίσεις του φόβου με την οικογενειακή άρνηση, την δική του πιθανή κακοποίηση, την ενηλικίωση με την νοοτροπία του θύματος που δεν μπορεί να ξεσπάσει, δεν πρέπει να είναι διαφορετικός ή καλύτερα δεν πρέπει να φαίνεται. Δεν πρέπει να φαίνεται διαφορετικός ή δεν πρέπει να φαίνεται καθόλου. Ο φόβος του μαθητή που δεν σηκώνει το χέρι, του υπαλλήλου "yes sir", της γυναίκας που τρώει ξύλο, του ομοφιλόφιλου άντρα, ο φόβος των γονιών που ντύνει τα ίδια τα παιδιά τους.
Δεν ξέρω αν ο Β. ήταν ομοφιλόφιλος ή όχι, και δεν είναι το ζητούμενο. Ξέρω πως ακόμη και να ίσχυε, δεν ήταν αυτό που ενδυνάμωσε τον θυμό των άλλων τόσο, όσο ενδυνάμωσε τον δικό του φόβο. Είναι ο ίδιος φόβος που θα κουβαλούσε αν ήταν πιο κοντός ή πιο χοντρός, αν ήταν ψευδός ή με νοητική υστέρηση, ή απλά διαφορετικός. Ο φόβος του διαφορετικού θύματος.
Δεν ξέρω με ποια γαμημένη μετάλλαξη το ίδιο θύμα μπορεί να γίνει θυμός από την μιά αλλά και φόβος από την άλλη και ούτε είμαι σίγουρος πως οι δύο συμπεριφορές δεν εναλλάσονται. Το μόνο που φαντάζομαι είναι πως όσο οι Βαγγέληδες της ελληνικής κοινωνίας νομίζουν οτι διαφέρουν από το πρότυπο που στερεοτυπικά οφείλουν να μοιάζουν, τόσο περισσότερο φοβισμένα θύματα γίνονται εις βάρος των θυμωμένων θυμάτων της ίδιας κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου