Όταν μετράς ήττες, θυμάσαι πως η γνώση είναι εφόδιο. Και όταν οι έφοδοι σου λιγοστεύουν, πρέπει να μάθεις να ξαναμαθαινεις.
Εχω αρχίσει να ξαναμαθαινω τις λέξεις, να ξαναερμηνευω τα σημαίνοντα, να ξανά αναρωτιέμαι για τα σημαινόμενα, να ψαχνω να βρω πως κουμπωνουν πανω μου.
Φοβος, παρεκλιση, απορριψη, ματαιωση, θυμος. Απο ποσες λεξεις απαρτιζεται η μοναξια. Κ ποσες λεξεις πρεπει να μασησεις καλα, να τεμαχίσεις κομματάκια για να τις φτυσεις από μέσα σου;
Ταξιδεύω ανάποδα για να ξαναγνωρίσω τον χρόνο. Με μικρές στάσεις σε μνήμες-σταθμούς.
Είναι περίεργο να ξαναπλησιαζεις το συναίσθημα απαλλαγμένο , όσο γίνεται, από συναίσθημα. Σαν να μην το έζησες εσύ. Πιο μακρυά βαλμένο στο χρόνο, πιο βαθιά κρυμμένο σε σένα.
Όλα είναι θέμα χρόνου. Ο χρόνος που χάθηκε και ο χρόνος που απομένει. Ο χρονος που τον φλερταρεις και δεν τον ριχνεις. Που τον φτυνεις και δεν γυρναει. Που τον κυνηγας και στ αρχιδια του.
Η συμφιλιωση. Υπουλη λεξη. Σαν την ανακωχη. Θυμιζει την εχθρα που προγηθηκε. Τον πολεμο που τελειωσε. Τελειώνουν άραγε οι πόλεμοι χωρις νικητη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου