Μέχρι τώρα ότι ταινίες έβλεπα τις κατέτασσα σε 3 κατηγορίες. Τις Ταινίες, τις καλές ταινίες και τις ταινίες καναπές-ποτό-πατατάκια. Στην τελευταία κατηγορία ήταν ταινίες περιπέτειας, θρίλερ και box office.
Βλέποντας το «The Hateful Eight» του Tarantino και το «The Revenant» του Iñárritu και μετά από σχεδόν 6 ώρες σπλατεριάς, προσπάθησα να καταλάβω γιατί γούσταρα. Και οι δύο ταινίες πέρα από τα άλλα κοινά που έχουν (19ος αιώνας, Αμερικανική δύση), είναι 2 ταινίες βίας. Χωρίς περιπλεγμένο συναίσθημα, συμβολισμούς ή αναφορές. Μόνο βία.
Το εύκολο ερώτημα που προκύπτει είναι «αν μπορεί μια ταινία βίας να είναι καλή ταινία». Το δύσκολο ερώτημα είναι «τι σημαίνει καλή ταινία».
Σκοπός του cinema, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η επαφή του θεατή με το συναίσθημα του. Ένα πράγμα σαν ψυχοθεραπεία σε fast forward. Ο μόνος τρόπος για να παρακολουθήσεις μια ταινία, είναι να αψηφήσεις κάθε «ειδικό» πριν πας, να καθήσεις στο κάθισμα και απλά να γίνεις θεατής. Δεν χρειάζεται να μελετήσεις την υποκριτική των ηθοποιών, την σκηνοθεσία, την φωτογραφία ή την μουσική που παίζει από πίσω. Όλα αυτά λειτουργούν αλληλένδετα με έναν τρόπο που αν προσπαθήσεις να τον μετατρέψεις σε κουτάκια, πολύ απλά θα χάσεις την ουσία της τέχνης που δεν είναι άλλη από το «αισθάνομαι». Ή καλύτερα το «ανακαλύπτω τι αισθάνομαι».
Αν στους τίτλους τέλους, νοιώσεις ότι άνοιξε μια καινούρια πόρτα στο μυαλό σου, που μπορεί να μην ήξερες καν οτι υπήρχε, τότε είδες μια ωραία ταινία. Και όπως είναι λογικό, έργα που επικαλούνται συναισθήματα περισσότερο κρυμμένα, που ξεκλειδώνουν πιο βαριές πόρτες είναι και αυτά που σε σημαδεύουν περισσότερο. Το να αισθανθείς το δύσκολο και να το καταλάβεις είναι το ζητούμενο.
Της τέχνης και της ύπαρξης.
Και όσο πιο ενήλικας είσαι, ηλικιακά, συναισθηματικά ή κινηματογραφικά, τόσο το να νοιώσεις κάτι δύσκολο, γίνεται και όλο και πιο δύσκολο. Αφενός γιατί νομίζεις ότι τα δύσκολα περάσανε και αναπάυεσαι απροετοίμαστος και αφετέρου γιατί οι πόρτες που μένουν για το τέλος ανοίγουν και τα πιο σκοτεινά δωμάτια.
Ξεκινάς κινηματογραφικά με λίγο θυμό για τον πατέρα σου, απομυθοποίηση της μάνας σου, αποδομείς το σχολείο, την εκκλησία και την κοινωνία. Ενηλικιώνεσαι και δυσκολεύουν οι θεματικές. Αρχίζεις και παραδέχεσαι την προβληματικότητα σου, βιώνεις τον πόνο του χωρισμού, ανακαλύπτεις τα πιο πρωτόγονα ερωτικά σου ένστικτα και αναζητάς την αγάπη. Και συνεχίζεις με το να συνειδητοποιείς το θυμό σου, να μισείς και γίνεσαι απενεχοποιημένα βίαιος και να το γουστάρεις τελικά όσο πιο ωμά γίνεται.
Εντελώς ενδεικτικά, Bergman, von Trier, David Lynch, Tarantino, Chan-wook Park, Coen, Fatih Akin, Danny Boyle, Asghar Farhadi, Wong Kar-wai. Ο καθένας από μας με τη δική του διαδρομή και με λιγότερες ή περισσότερες στάσεις με τελικό προορισμό την πορεία εντός, όσο πάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου