Ή μάλλον υπάρχουν κάποιες στιγμές που η ιστορία σου καρτερά, για να μπορέσει να βγει από μέσα σου.
Όπως ο βράχος μες στη θάλασσα, που περιμένει υπομονετικά την άμπωτη μιας παλίρροιας για να προβάλλει την σάρκα του στον ήλιο.
Δεν είναι όλες οι ιστορίες προς έξοδο. Και δεν έχουν και όλοι οι άνθρωποι βράχους.
Υπάρχουν κάποιοι, που όταν κολυμπούν επιλέγουν να ανοίγουν τα μάτια τους μέσα στη θάλασσα και κάποιοι άλλοι, όταν σηκώνουν το κεφάλι τους να πάρουν ανάσα.
Υπάρχουν και κάποιοι, πιο σοφοί, που τα κρατούν συνέχεια ανοιχτά. Που βλέπουν την γραμμή της θάλασσας να τους χωρίζει το οπτικό πεδίο στα δύο. Που καταφέρνουν έστω και για μια στιγμή, να δουν στο μικροσκόπιο, την απέραντη γραμμή του ορίζοντα.
Αυτή την γραμμή που ορίζει το μέσα με το έξω, την γραμμή που περιμένουμε να εξαϋλωθει κάποια στιγμή, για να αρχίσουν να βγαίνουν οι ιστορίες προς τα έξω.
Όταν έχει απανεμιά, όταν η θάλασσα καταλαγιάζει, όταν ο ουρανός γίνεται ασυννέφιαστος και ξαστεριάζει.
Δονούσα 2016, η πιο ωραία ξαστεριά έως τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου