ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ

Το πλέον πρόσφατο συμπέρασμα μου στην προσπάθεια να ανακαλέσω και να ξορκίσω τον φόβο, είναι η διαπίστωση πως το «σ’ αγαπώ» δεν υπάρχει.

Επικίνδυνα προκλητικό εκ πρώτης όψεως συμπέρασμα, αν αναλογιστεί κανείς με πόση ματαίωση επιβάλλεται πάνω στο «φόβο» και το «αγαπώ», αυτό το «δεν υπάρχει».

Η αγάπη. Ετερόπλευρο συναίσθημα, παθητικής μόνο φωνής. Ενδέχεται και σιωπής, ή κραυγής, αναλόγως της έντασης. Ή του φόβου.

Σε ενεργητική μορφή υπάρχει μόνο ως πόθος. Σ’ επιθυμώ, σε λαχταρώ, σε ποθώ. Δεν υπάρχει «σ αγαπώ». Δεν αγαπώ.

Μ αγαπάς; Προπατορική ανάγκη, με προσωπική , σχεδόν εγωιστική, αντωνυμία και πάντα φοβικό σημείο στίξης. Δεν αγαπώ. Έχω ανάγκη να μ’ αγαπάς.

Δεν αγαπώ. Με φοβάμαι. Μ αγαπάς;