Αθήνα, μέσα καλοκαιριού.
Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», θάλαμος 512, κρεβάτι 3.
Μία γυναίκα ετών 72 με εγκεφαλική βλάβη, σε ημικωματώδη κατάσταση εδώ και μέρες, φλερτάρει με τον θάνατο. Το κοντό κουρεμένο γκρίζο μαλλί της, χτενισμένο προς τα πάνω, αφήνει να φανεί απροκάλυπτα το σπασμένο μέτωπο της. Το βλέμμα της περήφανο, σαν ανθρώπου ελεύθερου, που έχει μάθει να υψώνει τείχη άμυνας για να διαφυλάξει τα κεκτημένα του. Τα γκριζοπράσινα μάτια της, μοναδικές ανοχύρωτες οπές που μαρτυρούν πως είναι πλήρης από αγάπη.
Το σώμα της γυμνό κάτω από το λευκό σεντόνι, έντονα θηλυκό με πλούσιες καμπύλες.
Δίπλα στο κρεβάτι κάθε απόγευμα, στην ίδια θέση, εδώ και μία εβδομάδα η ίδια γυναίκα. Κανείς άλλος.
Στην ίδια καρέκλα, να κοιτά την ξαπλωμένη γυναίκα και να σηκώνεται σε κάθε της κίνηση.
«-Καρδιά μου ξύπνησες? Tι θέλεις?»
Στην ίδια ηλικία, ίσως λίγο μικρότερη. Με ξανθό κουρεμένο μαλλί, χτενισμένο προς τα κάτω, να καλύπτει το μέτωπό της. Το βλέμμα της φοβισμένο, ανθρώπου που ψάχνει να βρει κάπου να γαντζωθεί όταν χάνει τα κεκτημένα του. Τα μονόχρωμα καφέ μάτια της, μικρά, σπινθηροβόλα αλλά γαλήνια, γεμάτα αγάπη.
Το σώμα της ντυμένο αυστηρά καλύπτοντας όσο γίνεται περισσότερο κάθε σημείο της θηλυκότητας της.
Βγάζω την ιατρική ποδιά τις πλησιάζω και συστήνομαι με το όνομα μου. Ζητώ συγγνώμη για την αδιακρισία μου, της λέω πόσο θαυμάζω τη σχέση που έχουν και την ρωτάω αν είναι συγγενείς.
«Όχι, δεν είμαστε συγγενείς. Είναι η μία για την άλλη αδερφή, φίλη, μάνα. Τα πάντα.»
«Ζείτε μαζί?»
«Από χρόνια. Είναι τα πάντα η μία για την άλλη. Τα πάντα.»
1 σχόλιο:
Φοβερό...
Δημοσίευση σχολίου