Λήθη

Αφήνω πίσω μου φιλιά, έρωτες πόνους, ξένα κορμιά.
Κι όλη τη δίψα για χαρά, όνειρα θάλασσες, λευκά πρωινά.

Τ’ αυτιά μου κλείνω δυνατά, λόγια ανείπωτα, πικρά βουητά.
Παίρνω τα μάτια μου αγκαλιά, για ό,τι δεν είχα, δεν κλαίω πια.

Ανοίγω τέρμα τα φτερά, αν έχω δύναμη, μυαλού παιδιά.
Να τρέξουν θέλουνε μπροστά, σπασμένα χέρια, πόδια βαριά.

Πλανιέμαι μόνος μες στη νυχτιά, σώμα αντίτιμο, δίχως καρδιά.
Κι ένα γυρεύω στα υπόγεια πια, να βρω τη Λήθη, παντοτινά.


(Μια βραδυά στο αεροδρόμιο. Ας την πάρει το ποτάμι...)