Η Σχεδία

Παράνομο δώμα σε ετοιμοθάνατη επαρχιακή πόλη.

Σταθερά έτοιμη, σταθερή θανάτου, σταθερό χρόνου.

Πέντε ημέρες αστάθειας.

Αμφίδρομης, απροσδόκητης προσμονής εκ των έσω και εκ των δύο.

Μονόδρομος η ανταλλαγή ασαφών μηνυμάτων σαφέστατου σκοπού.

Πέντε αστέρων δώρο τυλιγμένο σε πλαστική, μη ανακυκλώσιμη σακούλα.

Ανακυκλώσιμη κίνηση, ανακυκλώσιμα αστέρια, ανακυκλώσιμο όνειρο.

Φτηνό τραπέζι για δύο, ασταθώς συναρμολογημένο πάνω σε πολύχρωμο χαλί μητρός.

Ακριβός ο καλεσμένος, πατρικής μορφής, σταθερά απών.

Λευκό παράθυρο διαφυγής που παραμένει ασφαλισμένο την ημέρα.

Ανασφαλείς εγκλωβισμένες νύχτες.

Αυτοσχέδια ξύλινη σχεδία ακινητοποιημένη στο περβάζι του.

Πανί της ο ουρανός, διαδρομή νυκτός, τρικυμία η μνήμη.

Μαξιλάρια δύο σε κρεβάτι μονό. Το ένα προσωπικό, το άλλο περισσεύον.

Στο προσκέφαλο ο πρίγκιπας. Απρόσωπος, του παραμυθιού, αναγκαίος.

Ασφυκτιούσα μεγαλούπολη σε καμβά. Κουρασμένη, άγρυπνη, περιμένει.

Περιμένω. Τις λέξεις, την πίστη, την ομορφιά.

Την αναίρεση του φόβου. Ο φόβος της αναίρεσης.

Η σιωπή, η άμυνα, η πάλη. Και πάλι ο φόβος.

Δεν περιμένω, ελπίζω.